Basic HTML Version
ΕΠΟΧΗ-ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ
ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
ΕΛΙΣΑΒΕΤΙΑΝΗ ΕΠΟΧΗ
Τα χρόνια του Σαίξπηρ, συνηθίσαμε να λέμε, έχουν να επιδείξουν
πλούτο και ισχύ, άνθηση και βεβαιότητες. Η Ελισαβετιανή εποχή
σπαράσσεται από αντιθέσεις και ταλανίζεται από αγωνίες. Είναι μια
εποχή που η Ελισάβετ εξοντώνει όλους όσοι διεκδικούν και
επιβουλεύονται τον θρόνο της: απληστία για δύναμη και εξουσία, βία,
αιματηρές δολοπλοκίες εδραιώνουν την απόλυτη επιβολή της
παρθένας βασίλισσας. Ο τραγικός παραδαρμός γύρω από την
αδιαφιλονίκητη ισχύ θα γεννήσει τούτους τους Ερρίκους, τους
Ριχάρδους, τους Μάκβεθ των «βασιλικών» σαιξπηρικών έργων,
απηχώντας την ανάγκη ενός λαού να κρυφοκοιτάξει το παιχνίδι της
εξουσίας. Υπό τη σκέπη αυτής της αδιαφιλονίκητης ισχύος, ωστόσο,
θα σφυρηλατηθεί η ενότητά του ως αρτιγενούς βρετανικού έθνους,
θα θεμελιωθεί η θαλασσοκρατορία και η όποια ευημερία του. Αυτή η
ίδια εξουσία θα προσφέρει το ασφαλές πλαίσιο μέσα στο οποίο θα
αναπτυχθεί ο ελισαβετιανός θεατρικός πολιτισμός. Η ρωμαϊκή
αρχαιότητα, οι βρετανικοί θρύλοι, τα παραμυθοδράματα, πηγή
έμπνευσης στα έργα του Βάρδου, δείχνουν έναν λαό που
επεξεργάζεται την αντίληψή του για το παρελθόν, κατακτώντας,
παράλληλα, το στίγμα της αυτοσυνείδησής του. Η λογοκρισία, οι
φυλακίσεις των συγγραφέων, το κλείσιμο των θεάτρων αποτελούν
συνήθη φαινόμενα. Η προστασία από έναν βασιλικό αξιωματούχο
είναι απαραίτητη συνθήκη για σταδιοδρομία στη θεατρική ζωή. Ο
ίδιος ο Σαίξπηρ θα τεθεί υπό την προστασία του Λόρδου
Αρχιθαλαμηπόλου. Έτσι, θα δει την ηθοποιία να γίνεται επάγγελμα
και τους μέχρι τότε ανυπόληπτους γελωτοποιούς και μπουλουκτσήδες
να κατακτούν το κύρος του καλλιτέχνη. Και θα είναι αυτή η
κατάκτηση της νέας υποκριτικής τεχνικής και τέχνης, η νέα αντίληψη
για τον ηθοποιό, που θα αποτελέσει προϋπόθεση για να γράψει και
να δει ενσαρκωμένους επί σκηνής τους περίφημους μονολόγους του.
Οι αλλαγές αυτές είναι ευδιάκριτες στο «παράδοξο» αρχιτεκτόνημα
του ελισαβετιανού θεάτρου, που μεγαλώνει, γίνεται κλειστό,
εξακολουθεί όμως να φιλοξενεί, εκτός από θεατρικές παραστάσεις,